«Χαίρομαι ιδιαίτερα που συμμετέχω στο συνέδριο αυτό, με θέμα την Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη. Πρόκειται για μια πραγματικά αξιόλογη διοργάνωση, η οποία προάγει το διάλογο γύρω από ένα θέμα που απασχολεί όλο και περισσότερο, τόσο την κοινωνία όσο και τις επιχειρήσεις.
Αποτελεί ένα γόνιμο πεδίο για την ανταλλαγή απόψεων και εμπειριών, αλλά και για την ανάπτυξη επαφών μεταξύ επιχειρήσεων και φορέων της κοινωνίας.
Βρισκόμαστε ήδη στο μέσο του έκτου κατά σειρά έτους ύφεσης για την ελληνική οικονομία. Στη διάρκεια της τελευταίας τριετίας, επήλθαν δραματικές ανατροπές στον τρόπο ζωής των πολιτών.
Η κατάρρευση της ζήτησης και η ασφυκτική έλλειψη ρευστότητας, έχουν ήδη οδηγήσει δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις σε κλείσιμο, ή σε συρρίκνωση δραστηριοτήτων.
Η ανεργία έχει εκτοξευθεί σε πρωτόγνωρα επίπεδα. Υπολογίζεται ότι περίπου 400.000 οικογένειες δεν έχουν ούτε ένα εργαζόμενο μέλος.
Στις οικογένειες αυτές ζουν συνολικά 1,3 εκατομμύρια συνάνθρωποί μας. Αλλά και όσοι εργάζονται, στη συντριπτική τους πλειονότητα, έχουν δει τα εισοδήματά τους να μειώνονται δραστικά.
Λόγω της έλλειψης πόρων, το κράτος δυσκολεύεται όλο και περισσότερο στην προσπάθεια να διασφαλίσει την κοινωνική συνοχή. Σήμερα, ένας μεγάλος αριθμός πολιτών βρίσκεται σε αδυναμία να καλύψει ακόμα και βασικές ανάγκες, όπως αυτές της στέγης, της τροφής, της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, η εστίαση στις ανθρώπινες ανάγκες, η ενεργοποίηση του εθελοντισμού και η ανάληψη κοινωνικών πρωτοβουλιών από τον ιδιωτικό τομέα, έχουν αναμφισβήτητα ιδιαίτερη σημασία.
Στον τομέα αυτό έχουμε δει τα τελευταία χρόνια πολλά θετικά παραδείγματα, εκ μέρους πολιτών, ομάδων, μικρών και μεγάλων επιχειρήσεων.
Έχουμε δει εταιρείες, επιχειρηματικούς φορείς, ΜΚΟ αλλά και μεμονωμένους εθελοντές, να συνεργάζονται σε πολλές και επιτυχημένες δράσεις αλληλεγγύης.
Δεν θα ήταν υπερβολή να υποστηρίξουμε ότι, χωρίς την προσφορά ιδιωτών - είτε σε χρήμα, είτε σε είδος, είτε σε εθελοντική εργασία- η κρίση θα είχε οδηγήσει την ελληνική κοινωνία στα όρια της ολικής κατάρρευσης.
Αυτές τις προσπάθειες, αξίζουν της αναγνώρισης της Πολιτείας αλλά και όλων μας, ως πολιτών. Αξίζουν τη στήριξη και την επιβράβευση της κοινωνίας.
Ωστόσο, σε μια εποχή όπου καλούμαστε να αναθεωρήσουμε γενικά τη νοοτροπία και τις αντιλήψεις μας σε θέματα επιχειρηματικότητας και ανάπτυξης, είναι πιστεύω απαραίτητο να δώσουμε ένα νέο περιεχόμενο και στην έννοια της Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης.
Να αντιληφθούμε τη σημασία της σε ένα ευρύτερο πλαίσιο και να την τοποθετήσουμε σε νέες βάσεις, ώστε να συμβάλει στην πορεία διαμόρφωσης μιας νέας επιχειρηματικής κουλτούρας.
Το πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση είναι να διευρυνθεί το πεδίο εφαρμογής της Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης, υπερβαίνοντας τα στενά όρια της περιστασιακής χρηματοδότησης κοινωφελών σκοπών.
Μια επιχείρηση οφείλει και μπορεί να εκφράσει την υπευθυνότητά της σε πολλά περισσότερα πεδία και με πολλούς περισσότερους τρόπους. Μπορεί να παράγει αξία για την κοινωνία, επενδύοντας σε δράσεις που προάγουν την ανάπτυξη, την απασχόληση, την ενδυνάμωση του ανθρώπινου δυναμικού.
Θα αναφέρω το παράδειγμα εταιρειών, οι οποίες στηρίζουν και εκπαιδεύουν τοπικούς προμηθευτές, επενδύουν στην κατάρτιση των εργαζομένων τους, δημιουργούν ευκαιρίες απασχόλησης για νέους ανθρώπους. Σε διεθνές επίπεδο έχουμε δει δράσεις που φέρνουν μαζί επιχειρήσεις, κυβερνήσεις και ΜΚΟ, σε προγράμματα ορθολογικής διαχείρισης πόρων, εκπαίδευσης τοπικών πληθυσμών, αλλά και στήριξης για την ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας σε μειονεκτικές περιοχές.
Με αυτή την έννοια, η Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη δεν στηρίζει απλώς ευκαιριακά, αλλά επενδύει ουσιαστικά και μακροπρόθεσμα στην κοινωνική συνοχή, στην ευημερία, στη βιωσιμότητα του περιβάλλοντος. Συμβάλλει – με άλλα λόγια – στη διαμόρφωση ενός ευνοϊκότερου πεδίου για την ίδια της την ανάπτυξη.
Είναι ωστόσο σημαντικό να γίνουν ορισμένες βασικές επισημάνσεις. Η πρώτη είναι ότι η εθελοντική προσφορά των επιχειρήσεων δεν απαλλάσσει το κράτος από τις δικές του ευθύνες. Και στην περίπτωση της χώρας μας, δεν αναιρεί την ανάγκη για ανάκαμψη και ανάταξη της ελληνικής οικονομίας.
Για να μπορέσουν να παράγουν κοινωνικό μέρισμα, για να στηρίξουν την απασχόληση και τον κοινωνικό ιστό, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να παραμείνουν στη ζωή. Και αποτελεί κυρίως ευθύνη της Πολιτείας να διασφαλίσει συνθήκες επιβίωσης.
Να διασφαλίσει ένα σταθερό περιβάλλον και να ολοκληρώσει τις μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται για την ενεργοποίηση του ιδιωτικού τομέα της οικονομίας.
Το δεύτερο σημείο που θα ήθελα να τονίσω είναι ότι και η ίδια η κοινωνία έχει ρόλο στην εδραίωση της Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης. Ο ίδιος ο πολίτης οφείλει να απαιτήσει, αλλά και να υποστηρίξει υπεύθυνες πρακτικές εκ μέρους των επιχειρήσεων. Όλοι μας, ως καταναλωτές, ως εργαζόμενοι, ως μέλη του κοινωνικού συνόλου, μπορούμε και πρέπει να αναδείξουμε την Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη σε κριτήριο επιτυχίας για τις σύγχρονες επιχειρήσεις.
Ένα τελευταίο σημείο, είναι η ανάγκη αλλαγής στάσης ως προς το ρόλο της ίδιας της επιχειρηματικότητας. Το λέω αυτό γιατί τα προηγούμενα χρόνια αφήσαμε να εδραιωθεί μια αντίληψη που ενοχοποιεί την ιδιωτική πρωτοβουλία και θεωρεί την επιδίωξη του επιχειρηματικού κέρδους ως ρίζα κάθε κοινωνικού προβλήματος.
Με αυτή τη λογική, η Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή παρά μόνο ως «εξιλέωση» των επιχειρήσεων, για το γεγονός ότι λειτουργούν με σκοπό την κερδοφορία.
Διαιωνίζεται, με άλλα λόγια, ένα σχήμα που τοποθετεί τις επιχειρήσεις απέναντι από την κοινωνία. Αυτή η εικόνα πρέπει να αλλάξει.
Η κρίση, μαζί με όλα τα δεινά που έφερε, μας δίδαξε και σημαντικά μαθήματα. Ένα από αυτό είναι ότι όλοι μας, επιχειρήσεις, εργαζόμενοι, κοινωνία και Πολιτεία, είμαστε κρίκοι της ίδιας αλυσίδας. Η συνένωση δυνάμεων, η δημιουργικότητα και η συναίσθηση της ευθύνης του ενός απέναντι στον άλλο, είναι τα στοιχεία που θα μας οδηγήσουν μια ώρα αρχύτερα στην ανάκαμψη.
Δεν είναι ούτε οι κοντόφθαλμες σκοπιμότητες, αλλά ούτε και η στερεοτυπική ενοχοποίηση της επιχειρηματικής δραστηριότητας.
Όλοι μαζί, οφείλουμε να διαμορφώσουμε από κοινού τις προϋποθέσεις για την ανάπτυξη του αύριο. Και η Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη, στη βάση μιας νέας θεώρησης, μπορεί να συμβάλει ουσιαστικά σε αυτό το στόχο.
Μπορεί να γίνει το όχημα για τη διαμόρφωση μιας νέας, υγιούς κουλτούρας στην οποία η επιχειρηματική δράση θα αντλεί αλλά ταυτόχρονα θα παράγει και θα επιστρέφει αξία στην κοινωνία που την περιβάλλει».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου