Το ΠΡΩΤΟ σου χρέος εχτελώντας τη θητεία σου στη ράτσα, είναι να νιώσεις μέσα σου όλους τους προγόνους. Το ΔΕΥΤΕΡΟ, να φωτίσεις την ορμή και να συνεχίσεις το έργο τους. Το ΤΡΙΤΟ σου χρέος, να παραδώσεις στο γιο σου τη μεγάλη εντολή να σε ξεπεράσει. Νίκος Καζαντζάκης «ΑΣΚΗΤΙΚΗ».

ΑΛΛΑΞΤΕ ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΦΘΑΡΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΥΕΤΗ ΑΣΚΗΣΗ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΚΑΙ ΕΧΟΥΝ ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΟΥΣ ΤΡΟΠΟΥΣ ΠΛΟΥΤΙΣΕΙ ΑΠΟ ΑΥΤΗΝ ΕΙΤΕ ΑΥΤΟΙ ΛΕΓΟΝΤΑΙ ΝΟΜΑΡΧΕΣ ΑΝΤΙΝΟΜΑΡΧΕΣ ΔΗΜΑΡΧΟΙ Η ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΑΛΛΟ.
ΤΕΡΜΑ ΣΤΑ ΤΕΡΠΙΤΙΑ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΤΟ ΠΑΙΖΟΥΝ ΑΝΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΤΟΙ ΚΑΙ ΑΛΑΖΟΝΙΚΟΙ ΚΕΝΟΔΟΞΟΙ ΚΑΙΣΑΡΙΣΚΟΙ ΚΑΙ ΥΠΟΣΧΟΝΤΑΙ ΠΡΟΟΔΟ ΕΝΩ ΤΟΣΕΣ ΤΕΤΡΑΕΤΙΕΣ ΕΦΕΡΑΝ ΚΥΡΙΩΣ ΤΗΝ ΠΡΟΟΔΟ ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΤΣΕΠΗ ΤΟΥΣ.

Τρίτη 13 Ιουνίου 2017

Είμαστε όλοι ανθρωπάκια, παραδομένα στο φόβο και τους κάφρους!

Είμαστε όλοι ανθρωπάκια, παραδομένα στο φόβο και τους κάφρους! Δυστυχώς, είπε αλήθεια ο Σφαιρόπουλος. Όλοι θέλουμε και του χρόνου τους κάφρους στα γήπεδα. Αν δεν τους θέλαμε, κάτι θα είχαμε κάνει για να τους στείλουμε στον αγύριστο! Μια φράση του Γιάννη Σφαιρόπουλου, ολόκληρη η γύμνια του ελληνικού αθλητισμού! «Σας ζητούμε συγνώμη, αλλά σας θέλουμε εδώ και του χρόνου»…
 Γιατί αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα για όλους μας. Όπως ακριβώς την ξεδίπλωσε ο προπονητής του Ολυμπιακού απευθυνόμενους από το μικρόφωνο στους κάφρους που επέλεξαν να κάνουν γης μαδιάμ το «Ειρήνης και Φιλίας» μόνο και μόνο για να μην επιτρέψουν στους ανθρώπους του Παναθηναϊκού να πανηγυρίζουν ένα αντρίκειο πρωτάθλημα που κέρδισαν με το σπαθί τους και τη μαγκιά τους μέσα στο σπίτι του «αιώνιου» αντιπάλου τους.
Μην ξεκινήσουμε πάλι τη συζήτηση αν οι κάφροι είναι 100, 200, 1.000, 2.000. Δεν είναι αυτή η ουσία…
Ας μείνουμε στη φράση του Σφαιρόπουλου «σας θέλουμε και του χρόνου». Μια ατάκα που θύμισε το περίφημο «αυτούς τους οπαδούς έχουμε, αυτούς θέλουμε» του Σωκράτη Κόκκαλη. Λόγια που ακούμε να βγαίνουν ολοένα και πιο συχνά από τα πλέον επίσημα χείλη παραγόντων όλων των ομάδων.
Η εικόνα του προπονητή του Ολυμπιακού να απευθύνει έκκληση στους οπαδούς να εκκενώσουν το γήπεδο, μου θύμισε εκείνη την περίφημη κοινή είσοδο των παικτών ΠΑΟΚ και ΑΕΚ στο Πανθεσσαλικό. Η απόλυτη παράδοση των υγιών δυνάμεων του ελληνικού αθλητισμού στον τρόμο μπροστά στη δύναμη των «υπέροχων λαών τους».
Παραδομένοι άπαντες στη δύναμη της μειοψηφίας. Και δεν αναφέρομαι μόνο στον Σφαιρόπουλο, τους αθλητές, τους διοικητικούς παράγοντας, τους δημοσιογράφους. Αναφέρομαι σε όλους μας. Σε μένα, σε σένα, τον διπλανό μου, τον διπλανό σου!
Όλους όσοι τρέμουμε να επιβάλλουμε το δικό μας νόμο στα ελληνικά γήπεδα. Γιατί να γράψω εγώ, για παράδειγμα, για τον μαστουρωμένο χουλιγκάνο που πέταξε μια κροτίδα σημαδεύοντας το κεφάλι του Μπουρούση; Για να κινδυνέψω να βρεθώ στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου χτυπημένος σε κάποια ενέδρα έξω από το σπίτι μου;
Γιατί να τα βάλει ο Σφαιρόπουλος ή ο κάθε Σφαιρόπουλος με τα χουλιγκάνια της ομάδας του; Για να βρεθεί αύριο το πρωί χωρίς δουλειά;
Είμαστε όλοι μας ανθρωπάκια! Όπως ακριβώς το γράφω: Ανθρωπάκια! Όλοι ΜΑΣ, αρχής γενομένης από τον εαυτό μου…
Γιατί όλοι ΜΑΣ γνωρίζαμε τι θα συνέβαινε χθες στο Φάληρο σε περίπτωση που δεν θα κέρδιζε το πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός. Όπως όλοι ΜΑΣ γνωρίζαμε τι θα συνέβαινε στο Πανθεσσαλικό. Και κανείς ΜΑΣ δεν έκανε το παραμικρό για να το αποτρέψει.
Θα μου πείτε, εδώ τρέμουν ολόκληροι Αγγελόπουλοι να τα βάλουν με τον υπέροχο λαό που «θέλουν και του χρόνου στο ΣΕΦ». Ούτως ή άλλως, όμως, ο δικός τους φόβος δεν είναι τωρινός, είχε διαφανεί από τα πρώτα χρόνια της θητείας τους στους «ερυθρόλευκους».
Από τον πρώτο τελικό των πλέι οφ το 2009. Θυμάμαι εκείνη τη χρονιά πόσο μαγικά ήταν τα μεσημέρια της Κυριακής στο ΣΕΦ. Με τους Αγγελόπουλος να έχουν βγάλει διαρκείας για πατέρα και γιο μόλις με 150 ευρώ το χρόνο. Και το γήπεδο να προσελκύει περισσότερους από 7.000 θεατές ακόμη και στα πιο αδιάφορα παιχνίδια της Α1.
Ένα πλάνο που έμοιαζε βγαλμένο από τα πιο τρελά όνειρα όσων… αλλιώς ονειρεύονταν τον Ολυμπιακό και τον ελληνικό αθλητισμό. Μια προσπάθεια να γεμίσει το ΣΕΦ με υγιείς φιλάθλους, με μικρά παιδιά, με οικογένειες. Όλα αυτά, μέχρι κάποιοι να πείσουν τους Αγγελόπουλους ότι για να κέρδιζαν το πρωτάθλημα από τον Παναθηναϊκό του Ομπράντοβιτς και των Γιαννακόπουλων, έπρεπε να δημιουργήσουν συνθήκες… Ριζούπολης.
Όταν ήρθε λοιπόν η ώρα του πρώτου τελικού, οι Αγγελόπουλοι άνοιξαν τις πτυσσόμενες εξέδρες του ΣΕΦ και τις γέμισαν με ανθρώπους που όλο το χρόνο δεν είχαν πατήσει το πόδι τους σε αγώνες της ομάδας μπάσκετ.
Το αποτέλεσμα οι περισσότεροι φαντάζομαι να το θυμάστε. Με τον Ολυμπιακό πίσω στο σκορ μόλις ένα καλάθι, ο… υπέροχος λαός επέλεξε να διακόψει το παιχνίδι για να εξαλείψει έστω και την παραμικρή πιθανότητα να φύγει ο Παναθηναϊκός με διπλό από τον Πειραιά. Και οι μπαμπάδες με τα παιδιά που ήταν δίπλα στην ομάδα όλη τη χρονιά, έτρεχαν να φύγουν από το γήπεδο για να προστατευτούν από τα καπνογόνα και τα δακρυγόνα. 
Είπε, αλήθεια, λοιπόν ο Σφαιρόπουλος. Όλοι ΜΑΣ αυτούς τους «υπέροχους λαούς» θέλουμε να έχουμε και του χρόνου και κάθε χρόνο στα γήπεδά μας.
Γιατί αν δεν τους θέλαμε, τι διάολο, κάτι θα είχαμε κάνει για να τους αποβάλλουμε, να τους στείλουμε στον αγύριστο! Αν πράγματι δεν τους θέλαμε, όλοι εμείς που αυτοχαρακτηριζόμαστε «υγιής πλειοψηφία» θα είχαμε αντλήσει δύναμη ο ένας από τον άλλο και θα είχαμε νικήσει ακόμη και το φόβο μας.
Φαίνεται, όμως, ότι αισθανόμαστε πιο δυνατοί όταν τους έχουμε δίπλα μας, παρά να τους έχουμε απέναντί μας.
Και το γεγονός αυτό αρκεί για να μας κάνει ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ ανθρωπάκια!
Υ.Γ. Ζητώ ειλικρινά συγνώμη από τον Πασκουάλ, τους παίκτες του και τους υγιείς φιλάθλους του Παναθηναϊκού που αξίζουν κάθε ύμνο για το φετινό τους επίτευγμα. Γιατί ο Παναθηναϊκός έφτασε στην κατάκτηση ενός μάγκικου πρωταθλήματος, αφού χρειάστηκε να νικήσει πρώτα ο ίδιος τους δικούς του «δαίμονες», το δικό του ψυχολογικό πρόβλημα απέναντι στον Ολυμπιακό και φυσικά τη δική του εσωστρέφεια.
Θεωρώ, όμως, ότι πρωταρχική μου ευθύνη ως δημοσιογράφος είναι να νικήσω εγώ πρώτος απ’ όλους τους δικούς μου φόβους και να αγωνιστώ για έναν αθλητισμό στον οποίο ο κάθε Πασκουάλ, ο κάθε Σίνγκλετον, ο κάθε Ρίβερς, ο κάθε Μπουρούσης θα έχει το δικαίωμα να πανηγυρίσει μια νίκη ή έναν τίτλο σε όποιο γήπεδο κι αν αγωνίζεται.
Όπως ακριβώς δόθηκε αυτό το δικαίωμα πέρσι στον Σφαιρόπουλο, τον Σπανούλη, τον Πρίντεζη μέσα στο ΟΑΚΑ. Και ήταν όμορφο ρε γαμώτο. Ήταν πολύ όμορφο. Και πρέπει όλοι μας να παλέψουμε με όλες μας τις δυνάμεις για να γίνουν αυτές οι εικόνες ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Αν δεν μπορούμε να το κάνουμε, είμαστε άξιοι της μοίρας μας…

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου